Het was buiten bijna donker. Allerlei geluiden die ze niet konden thuisbrengen klonken op in de griend. Nu heb ik een wilgenhut, dacht Waldo. Een lichte rilling doortrok hem. Het werd langzaamaan koud. Even later was het volkomen donker. Alleen de olielamp gaf haar kleine licht. Een zoet-zware oliegeur vervulde de hut. Het was op een zacht suizelen na volkomen stil.’ In deze autobiografi sche verhalenbundel verwoordt de auteur herinneringen aan zijn vroege jaren in het dijkdorp Sliedrecht. Dit dorp ligt ingeklemd tussen de Merwede en het polderland van de Alblasserwaard. In deze oerwereld werden zijn eerste onuitwisbare indrukken geboren. Hier ging hij voor het eerst naar de kerk. Hier bouwde hij in het geheim een hut. Hier vertelden de grootouders hun verhalen over de oorlog. Bij monde van de hoofdpersoon Waldo worden deze herinneringen verbeeld en verwoord als een teloorgegane wereld: een wilgenparadijs.