De Belijdenissen van Augustinus (354-430) worden algemeen gezien als een hoogtepunt in de wereldliteratuur. Door de eeuwen heen blijft het werk lezers aanspreken tot op vandaag. Als Augustinus een paar jaar bisschop van Hippo Regius in Noord-Afrika is, schrijft hij in grote openheid over zijn persoonlijke geloofsgeschiedenis een boek dat getuigt van diep inzicht en grote literaire kwaliteit. Hij laat zich kennen als een zoekende mens en gelovige. In de Belijdenissen roept hij zijn lezers op om zich te bezinnen op fundamentele waarden van de christelijke traditie.
Wanneer Augustinus zijn Belijdenissen schrijft, leest hij als het ware zijn eigen leven. Daarin is veel autobiografisch materiaal te vinden, maar er is meer. Het gaat hem in dit werk om te begrijpen wie God voor hem is en hoe deze God door alle ervaringen heen bezig was hem te scheppen naar zijn beeld en gelijkenis (Gn 1,26). In die woorden uit het scheppingsverhaal legt Augustinus de dynamiek van Gods roepen en van zijn eigen antwoord daarop. Daarom vragen de Belijdenissen er eigenlijk om dat je bij het lezen ook jezelf in het geding brengt en je eigen leven wilt leren zien in dat licht van God. Anders zou je Augustinus verkeerd begrijpen.

In de twintigste eeuw is het werk minstens vijfmaal in het Nederlands vertaald en in minstens 21 uitgaven aangeboden. Toch werd na bijna een halve eeuw de tijd rijp bevonden voor een volledig nieuwe Nederlandse vertaling. Wim Sleddens heeft met veel zorg het vaak moeilijke Latijn van Augustinus zoveel mogelijk in helder en eenvoudig Nederlands kunnen omzetten.