Bas heeft twee bankjes tot zijn woon- en verblijfplaats. Daarvandaan observeert hij de mensenkinderen, die hij een passende naam geeft. De kleine jongen bij de bushalte roept om zijn aandacht. Bas, noemt hij hem. Mike en Stef hebben hem nodig, maar alleen als het echt niet anders kan. Intussen heeft hij ook de handen vol aan zichzelf...

Eleonora woont eenzaam in haar flatje. Dagelijks denkt ze aan haar kleine buurjongen van destijds. De gehorige scheidingsmuren lieten geluiden door waarvoor ze liever haar oren sloot. Eleonora dacht het middel voor zijn redding gevonden te hebben, geïnspireerd door de woorden van haar Meester: 'Voor zoveel gij dit één van deze Mijn minste broeders gedaan hebt, zo hebt gij dat Mij gedaan.' Maar inmiddels is het al dertig jaar geleden dat haar buurjongetje verdween. Was haar plan van destijds zinloos?

Een ontroerend verhaal over het leven op straat, mishandeling, eenzaamheid, maar ook over reddende liefde en ontferming voor mensenkinderen.

'De werkelijkheid – en de kern van dit boek – hoor je door de woorden van Bas heen. We zijn allemaal mensenkinderen, of je nu in een huis woont of op straat.'
–Ramiro Munoz (ervaringsdeskundige, Stichting Ontmoeting)